استفاده از عسل به عنوان یک عامل بهداشتی داخلی و خارجی بسیار قدیمی تر از تاریخچه خود دارو است.
عسل در زمان قدیم به دلیل ارزش های غذایی و درمانی مورد استفاده قرار می گرفته است .
عسل به عنوان یک ماده آنتی اکسیدان ، ضد التهاب ، ضد باکتری نقش مهمی دارد و باعث افزایش پیوستگی پیوند پوست و روند بهبود زخم می شود. نقش عسل در ادبیات علمی تأیید شده است و شواهد قانع کننده ای در مورد ویژگی آنتی اکسیدانی و ضد باکتریایی آن ، پیشگیری از سرفه ، باروری و ترمیم زخم وجود دارد.
اولین نسخه پزشکی ثبت شده از جمله عسل از سومر است.
از عسل به عنوان دارویی در برابر انواع بیماری ها در مصر باستان ، یونان و روم استفاده می شد.
در متون مقدس بارها به عسل اشاره شده است. عسل نه تنها در طب غربی بلکه در طب سنتی چینی و آیورودا نیز یک سنت طولانی دارد.
عسل پس از سقوط امپراتوری روم توسط پزشکان معمولاً استفاده نمی شد. در قرون وسطی عسل یکی از موضوعات محبوب متون پزشکی نبوده و در مورد استفاده از آن در آن دوره چیزهای کمی نوشته شده است.
در قرن نوزدهم عسل به دلیل توسعه داروهای مدرن مصنوعی مورد غفلت قرار گرفت.
بازگشت آن از ابتدای قرن بیستم قابل مشاهده بوده است و عسل مجدداً به عنوان درمانی برای انواع مشکلات سلامتی و بهبود دهنده زخم بسیار عالی مورد استفاده قرار گرفته است.
